|
Cantata BWV 221
Wer sucht die Pracht, wer wünscht den Glanz
Polskie tłumaczenie [Polish Translation]
Kantata BWV 221 - Któż chęcią pała, iżby gloryę zdobył |
|
Okazja: nieznana |
|
Oryginalny tekst niemiecki [Original German Text] |
Polskie tłumaczenie [Polish Translation] |
|
1. Sinfonia |
1. Symfonia |
| |
| |
|
|
2. Recitativo T |
2. Recytatyw [Tenor] |
| |
|
Wer sucht die Pracht,
wer wuenscht den Glanz,
der ewig bleibet,
der keine eitle Macht
und keine Zeit vertreibet,
der muss schon hier verlangen,
damit er dort kann ewig prangen. |
Któż chęcią pała, iżby gloryę zdobył,
któż bywa świetności żądny y chluby
tenci ostanie się na wieki wiecznie,
ułudą władztwa niezachwian niezłomnie,
nie trwoniąc czasu sobie oddanego,
tenci musi pragnąć za życia ziemskiego
jaśnieć wiecznie blaskiem światła niebieskiego. |
| |
|
|
3. Aria (Duetto) T B |
3. Aria [soprano] |
| |
|
T:
Seele, suchst du dein Vergnuegen,
so hast du dereinst zu siegen,
so erwaehle, was dich schmueckt.
B:
Ja, ich suche mein Vergnuegen,
ach, ich hoffe, einst zu siegen,
so erwaehle, was mich schmueckt.
T, B:
Fort mit dem, was sich verlieret,
was auf kurze Zeit nur zieret,
was dich ewiglich beglueckt. |
Tenor:
Duszyco, pragniesz Twego ukontentowania,
tedyć otrzymasz będącego zwyciężania
dar, stąd obierajż, co Ci ornamentem bywa.
Bas:
Tak, chcęć ja prawie mego ukontentowania,
ach, wiarę mamci w będącego zwyciężania
smak, stąd obieram, co mi ornamentem bywa.
Tenor, Bas:
Precz z tym, co w nicość odpływa,
przez czas krótki zdobi człeka,
szczęścia nie dawa do wieka. |
| |
|
|
4. Recitativo B |
4. Recytatyw [Bas] |
| |
|
Umsonst ist hier die Kunst,
nur Schatten, was man liebet,
die Lust, der sich das Herz ergiebet,
verfliehet als ein Dunst,
nur das,
was unsre Seele schmueckt,
das ist und bleibt und macht uns recht beglueckt. |
Darmie tuć sztuka
jedno cieniem jeść, jenż umiłowany od człeka,
pożądliwość siercu dana
niby mgła jeść wszak rozwiana,
jedno co
duszycę naszę adornuje
jeść ninie y się ostanie to przez co człek się szczęsnem czuje. |
| |
|
|
5. Aria T |
5. Aria [Tenor] |
| |
|
Felsenfest muss der Grund im Herzen stehen,
dass wenn alles wird vergehen,
uns der Glaube nicht verlaesst.
Felsenfest muss das Herze dahin stehen,
dass wenn alles wird vergehen,
uns der Glaube nicht verlaesst.
Lass das Ungewitter stuermen,
Gottes Hand wird uns beschirmen
und so stehn wir felsenfest. |
Niezwruszenie musi grunt serca człeka stać,
tedy gdaż wszytko przeminie
wiara nasza nie zginie.
Niewzruszenie musi wszak serce nasze stać,
tedy gdaż wszystko przeminie
wiara nasza nie zginie.
Niech się nawałnica sroży,
ochroni nas Palec Boży,
ostaniem niewzruszenie. |
| |
|
|
6. Recitativo B |
6. Recytatyw [Bas] |
| |
|
So ist denn das dein einziges Bemuehn,
O Seele, jenes wohl aut dich zu ziehn,
du wirst so in der Ewigkeit erbluehn! |
Toć przeto Twem jedynym wysiłkiem bywa,
o, duszyco, intencja Twoya prawdziwa,
stąd czeka Cię w wieczności kwitnąca niwa! |
| |
|
|
7. Aria B |
7. Aria [Bas] |
| |
|
Entfernet euch Vergaenglichkeiten,
|ich liebe jene Seltenheiten,
die mir der Himmel selbst verspricht,
enttlieht ihr unbestaendgen Schaetze,
woran ich ewig mich ergoetze,
ist einer groessern Ehre wert. |
Niestatki, wraz odstąpcie,
miłuję dziwy one,
które mi z Niebiesiech przyrzeczone
samych, bogactwa przelotne bierzcie,
toć, w czym wieczne mam upodobanie
więcszej sławy wartym zasłużenie. |
| |
|
|
8. Recitativo T |
8. Recytatyw [Tenor] |
| |
|
O, schoener Schluss, O wohl!
der nie misslungen,
wenn man zu dem Genuss,
zu hoechsten sich also geschwungen,
wo unser Herze lacht,
in unvergaenglicher, in steter Pracht,
wo ewiges Vergnugen wohnet
und Gott dein Treu belohnet. |
O, kresie Ty nadobny, zaiste!
Tenci wszak nie zawodzi ludzkości,
skoro tać ku swojej przyjemności
na wyżyny chce wejść wiekuiste,
kędy to sierce nama się śmieje,
wiecznotrwale a stale świetnieje,
kędy wieczna rozkosz ma mieszkanie
a Bóg wynagradza Twe oddanie. |
| |
|
|
9. Aria (Duetto) T B |
9. Aria - Duet [Tenor, Bas] |
| |
|
Der Himmel selbst zerfaellt,
sein Glanz kann nicht bestehen
der so dies Kund eraelt
laesst endlich es vergehen.
Nur das, allein, was uns im Himmel zieret,
wird nicht also beruhret
und prangt mit stetem Schein,
was uns im Himmel zieret,
das prangt mit stetem Schein. |
Niebiosa same w ruiny upadają,
pobrzask owy ostać się niema możności,
skoro tenci zawiera niektóre wieści
schyłek jeść ji pisan, niechżeć przemijają.
Jedno toć, co nas w Niebiesiech adornuje
nieporuszonem nigdy poprzez dzieje
a niewygasłemi promieńmi jaśnieje,
coć w Niebiesiech nas adornuje
niewygasłemi promieńmi jaśnieje. |
| |
|
|
Dedicated to Ms. Grażyna Banduch |
Autor przekładu: Filip Adam Zieliński (February 2018, July 2018)
mailto:f.a.zielinski@interia.pl
Przekład dedykowany p. mgr Grażynie Banduch |
|
Contributed by Filip Adam Zieliński (July 2018) |
